W opiece nad chorymi w Niemczech, jesteśmy narażeni notorycznie na wszelkie obserwacje od rodziny i otoczenia. Dosłownie jesteśmy pod lupą. Zazwyczaj nie zwracamy na to szczególnej uwagi, bo robimy swoje, ale czuwamy uważnie. Nigdy nie wiadomo, jaką opinię dostaniemy dla firmy. Może się zdarzyć, że jedna rodzina da 10pkt na 10, zaś druga da nam zaledwie 6 i to z bożej łaski, żeby nie było. No trudno, taką gulę i tak trzeba przełknąć, lecz firma i tak ma swoje zdanie na ten temat.
Rozumek
Zdarza nam się, że wracamy z wyjazdu do opieki i znajdujemy w domu totalny sajgon. Sprawa prosta. Nasz mąż, kochanek, chłopak nie zdążyli dokończyć malowania. Znając ich zdolności malarskie wiedziałam, że szczęśliwie po powrocie nie będzie. Pełno rozrzuconych folii, gazet i pochlapanych podłóg praktycznie chyba w życiu nie widziałam. Do tego doszły nieumyte naczynia w zlewie, brudne gary i nawet łazienka. wszystko, że tak powiem…. upieprzone. Przypomina mi się stare powiedzenie: „Murarz , tynkarz, akrobata, jedno zrobi, to zamiata”. Fajne powiedzenie, tylko ja mogłam po dwudziestu jeden godzinach jazdy dopiero się umyć i rozpakować na drugi dzień. Beeeeee
Pragnienie
Suchość w gardle i ta ciągnąca ochota napicia się wody powodują rozdrażnienie i to szczególnie w upalne lato. My opiekunki to mały problem. Po prostu idziemy do kuchni, bierzemy szklankę, nalewamy sobie i już. Musimy zatem pamiętać o naszych podopiecznych i zawsze koło łóżka, fotela i przy stole stawiać też szklankę wody. Niektórzy dużo jej piją, albo proszą o sok, kompot, czy nawet o lampkę wina do obiadu. Lecz jest też gros ludzi, którzy nie mają pragnienia i są potem kłopoty. Najlepiej jest chyba poprosić o pomoc pielęgniarkę przy najbliższej wizycie, czy kogoś z Pflegedienst, żeby u chorego nie doszło do odwodnienia przy braku pragnienia. Z nami jest inaczej z innej strony. Nie mamy pragnienia na wodę, ale do kogoś, kto na nas czeka w domu…
Niebo
Jak kiedyś śpiewał Jacek Skubikowski: ” Niebo, to dobre miejsce dla naiwnych”. Różnie to można interpretować. W przypadku nas-opiekunów wszelkiej maści można by pomyśleć, iż spodziewamy się dobrej pracy na wyjeździe, a tu nagle nam niestety wyjazd nie wypalił. Mamy wtedy dwie opcje do wyboru, bo albo ewakuacja z powrotem do chaty, albo zaciskamy zęby do końca. Czyli utwór możemy przerobić na to:”Stela, to dobre miejsce dla naiwnych”.
Zimno już było
No nie wiem, czy zima już odpuściła na dobre. ale trochę tego było i trzeba było odśnieżać, jak co roku. Niemożliwe przecież, by zima była bez śniegu i jakiś dziwnych anomalii. Jak to się kiedyś mówiło: „Stary, idź, zamieć i goło leć”. Jeżeli ktoś kuma tę przenośnię i zmianę sensu zdania, ten będzie wiedział o co biega. Szkoda tylko wstawać przed szóstą rano w opiece, by lecieć z miotłą, albo łopatą odśnieżyć. Ja akurat miałam pecha, bo musiałam to robić na Steli, a jak wróciłam do domu to także u siebie. Ledwo się wtedy mogłam wyspać po powrocie. Jak to mówią Francuzi, oto życie, czyli (chyba dobrze napiszę):”Ce’st la Vi” ( czytać se la wi). Po niemiecku to będzie „das ist Leben, czyli to jest życie.
Aaaaa tak sobie klecę
Czasami sobie tworzę śmieszną poezję, a w zasadzie w pracy w opiece, często coś rymuję siedząc przy garach. Też nie raz, nie dwa wychodzi mi rym po niemiecku. Rodzina przy wizycie się śmieje, bo mnie się „rymło”. Tylko wtedy trzeba zaznaczyć: „Oooo rym. I wychodzi o dziwo. To lubię, a przy tym ile śmiechu. To są fajne chwile, kiedy podopieczny, czy podopieczna w trakcie odwiedzin rodziny troszkę się pośmieją. Często takie robienie z siebie „pajaca” wpływa bardzo korzystnie na relacje zarówno z człowiekiem, którym się opiekujemy, jak i jego(jej) rodziną. Taką Stelę się potem pamięta do końca życia i zawsze jest co wspominać na stare lata.